ÜMRANİYE'DEYDİ İLGİNÇ

Yaramı sarma, yaram derindir. Ümraniye’nin orta yerinde, çiçekler öldü ellerimde...”
Ümraniye’nin sızısı, inceden inceye birikiyordu... Yangından kopmuş bir közdü ilginç. Betonda al bir alev; rüzgarın söndüremediği...
“Yaramı sarma!.. Çekilmesi gereken sancı, firesiz damla damla çekilmiştir... artık sabır, acıya usta bir volkandır Ümraniye’de...”
Ümraniye mapusu’nda dört can; insanın en güzel yanıydı. Ve onlar, yarına gidenlerin soluğuna katıldı.
Ey istanbul bu kaçıncı yiğittir
Sevdanın yolunu zafer eyleyen
Mapuslardan taşan gökyüzüyüz biz
Teslim olmaz özgür tutsaklarız biz
Özgürlüğün bedelini biliriz
Kurtuluşun yolunda düşeniz biz
Zulmün zindanlarına hiç sığmayan
İnanç yüklü mavi gökyüzüyüz biz
Zulmün zindanlarına hiç sığmayan
Teslim olmaz özgür tutsaklarız biz
Mecit Rıza Orhan Gültekin’iz biz