SAVAŞ SÜRÜYOR...

1971 öncesi Türkiye Devrimcilerinin temel meselesi Türkiye Devriminin yolunun belirlenmesiydi.

Bu süreçte Mahir Çayan ve arkadaşları revizyonizme ve cuntacılığa karşı mücadele içinde THKP-C'yi oluşturdular.

12 Mart açık faşizminin baskı ve zulmü tüm demokratlar, ilericiler, yurtseverler ve devrimciler üzerinde devam ederken -71 öncesinin keskin Donkişotları- "gerilla uzmanlarının" hiçbiri ortada kalmadı...

TİP gibi revizyonistler açık faşizmi, bavullarını hazırlayıp hapishanelerin yolunu tutarak karşılarken, cuntalardan medet umanlar hayal kırıklığı içerisinde kaçacak delik arayarak, emekçi halklara olan devrimci görevlerini bir kenara bırakıp yurt dışında soluğu aldılar. Yine kendi özgücüne güvenmeyip, hayatları boyunca şu veya bu burjuva partisine bel bağlamış reformistler ver revizyonistlerin güvendiği dağlara kar yağmasından sonra da, açık faşizmin suçlularının devrimciler olduğu, devrimcilerin silahlı eylemlerinin sonucu açık faşizmin geldiği yaygarasına başlayarak kendilerini haklı çıkarmaya çalıştılar.

12 Mart Açık Faşizminin baskı ve zulmü, devrimcilerin emekçi halkın mücadelesini sürdürme ve devrimci seslerini susturamadı. Dizilerce katliamlar tertiplendi, Silahlı Devrim Cephesini yok etmek için...

Geçici de olsa 12 Mart faşizminin faşist generallerince Türkiye halklarının öncü partisi THKP-C'nin önder kadrolarının şehit edilmesiyle THKP-C örgütsel faaliyeti dağıldı.

Karşı devrimin, devrimci mücadelenin yükselmesiyle orantılı olarak baskı ve terörünü artıracağına sübjektif olarak hazır olmayanlar, oligarşinin her gün biraz artan işkence, katliam ve zindanları karşısında pasifizm teorileri icat etmeye, çoktan çürütülen revizyonist görüşleri yeniden piyasaya sürmeye başladılar.

Silahlı devrimci hareket bir yandan halkın bağrında gün be gün gelişken, bir yandan da oligarşinin terörü karşısında hapishanede ve devrimciler arasında yılgınlık ve teslimiyet alabildiğine geniş çevre bulabiliyordu.

Silahlı mücadeleye yan çizenler ''anarşizm'', ''maceracılık'', ''teslimiyet'' ve ''oligarşinin icazetindeki hareket'' vs. tüm çığlıklara rağmen Silahlı Devrim Cephesi halk kitlelerinin bağrında dalga dalga yayılan geniş bir potansiyel yaratmıştı.

Bu öyle bir gelişmeydi ki hiç bir örgütlü THKP-C çalışması olmadığı halde THKP-C potansiyeli içinde kendiliğinden THKP-C savunucuları çıkmış ve yeniden THKP-C'nin toparlanması ve örgütlenmesi doğrultusunda adımlar atılıyordu...

Bu durum devam ederken '73 seçimleriyle birlikte ortalığı tekrar bir kör dövüşü kapladı. Arena silahlı devrim kaçaklarının at oynattığı bir alan haline geldi. Kimileri kendilerine ''sosyalist'' sıfatları yakıştırıp ''işçi sınıfı'' particikleri kurarken, kimileri de THKP-C potansiyeli var mı yok mu, var olan potansiyeli THKP-C'yi revize edip yeniden nasıl toparlarız hesapları içerisindeydi.

Ve THKP-C'yi doğrudan inkar edenler, bir takım tezlerinin yanlış olduğunu söyleyenler, THKP-C doğrudur ama ''her şeyi sarmal gelişim doğrultusunda yeni baştan ele almak gerekir'', kimileri ise var olan THKP-C potansiyeli ve kitlelerin ekonomik-demokratik mücadelesinin tamamen dışında, onlarla hiç bir organik ve eylem bağı olmadan kendilerini THKP-C ilan etmiş durumdaydılar.

THKP-C düşüncesinin her geçen gün biraz daha halk kitlelerine mal edilmesiyle beraber, kendilerine gerek THKP-C ismini verip sağa sola inkarcı demekten başka bir iş yapmayan, sol sapma ve THKP-C'yi revize edip PASS (Politikleşmiş Askeri Savaş Stratejisi)'ni muhteva olarak reddedip II. bunalım dönemine uydurmaya çalışan sağ sapma akımlar, sınıflar mücadelesinin doğru bir çizgide devrimci bir önderlikle sürdürülmesi ve her geçen gün kendisini yenilemesi karşısında iflas etmek zorundadırlar.

Bugün THKP-C'nin sağ ve sol yorumlarıyla mücadele devam etmektedir.

THKP-C düşüncesinin daha geniş kitleler tarafından tartışılmasıyla sağ ve sol sapma akımların varlık şartlarının ortadan kalkma süreci zengin ve canlı bir pratikle orantılı olarak gelişecektir.