bir kaç şiir!

Ben seni severken
Sen yanımda yoktun ki!
Ben seni özlerken
Sen bilmiyordun ki!
Ben seni sensiz sevdim...
Sen yokken bakışların vardı
Beynime kazınmış
Nereye baksam oradaydılar,
Ben seni sensiz sevdim..
Göremesem de, rüyamdaydın,
Sevmesen de, kalbimin derinliklerindeydin
Ve kimse seni oradan çıkaramayacak.
Sen bile!
Ben seni sensiz sevdim...
Sen olmasan da, hayalin vardı,
Sen olmasan da, şarkılar vardı;
Seni hatırlatan...
Sen olmasan da, her dakika aklımdaydın.
Ben seni sensiz sevdim...
Sen olmasan da,yıldızlar vardı,
Sen olmasan da,bulutlar vardı,
Sen olmasan da,günbatımları vardı,
Sen olmasan da,denizler vardı...
Ben seni sensiz sevdim...
Aslında sen hep vardın,
Aynı şehirde,aynı sokakta,
“Ben sevdanın oturduğu sokakta oturuyorum”ama;
Ben seni sensiz sevdim...
Ne olurdu sende beni sevseydin?
Ne olurdu bu kadar gözyaşı dökmeseydim?
Ama inanıyorum ki sen uyandıracaksın beni,
Hani kıyamet koptuğunda...
Ben seni sensiz sevdim...
Neden sevdim bilmiyorum ama çok sevdim!!!

Dünde SEN,bugün de SEN,yarın da SEN
Umut da SEN,hayal de SEN,yakamda SEN,
Acımda SEN,yasımda SEN,Huzurda SEN,
Günüm de SEN,gecemde SEN,içimde SEN,
Dışımda SEN,öLümde SEN,yaşamda SEN

ÖYLE BAKMA ÇÜNKÜ
güzel bahçeli bir ilkokulun penceresinden
dünyaya,
hayret, hasret ve biraz da
bayat bayram şekeri kederiyle bakan,

aklı canbaz, yanağı al,
sesi çilek aroması
bir çocuk oturuyor
gözlerinde...

Müsaitseniz Size Aşık Olabilir miyim

Birinci ses
"Müsaitseniz size aşık olabilir miyim?" dedi.
Karşısındaki bir an onu süzdü, başını öne eğdi.
Sanki "...Şimdi soruyorum büküp boynumu,
daha önceleri nerelerdeydiniz?" diyen eski bir
şarkıyı anımsamış gibiydi. Ama bunu karşısındakine
söylese bile ne ifade edecekti ki? Hayatta her şeyin
zamanlamasının tutması mümkün değildi ki zaten.
Kalbinin boş olduğu zamanlarda kimse karşısına çıkıp,
" Müsaitseniz size aşık olabilir miyim ?"
dememişti ki. Doğruydu işte sözler şiirler.
Aşkın kapıyı ne zaman nasıl çalacağı belli olmazdı.
Aşka randevu verilemezdi. O gelip bulur, ansızın
"cee!" diye karşına çıkabilirdi. İkinci ses birinciye,
"Senin adına çok üzgünüm , aşkına karşılık
veremeyeceğim için. Çünkü hayatımda birisi var,"
dedi, yürüdü gitti, ayaklarını sürükleyerek.
Birinci ses, sorusunun havada asılı kaldığını hissetti.
Ürperdi. Halbuki o, bir çok ikinci sesin yaptığı
gibi hayatında birisi olduğunu ondan saklayabilir,
yalan söyleyebilirdi. Oysa yapmamış, dürüst
davranmıştı.Birinci ses düşündü
"Tanrım, demek ki hala böyle birileri var hayatta.
Roman kahramanları yalan değilmiş."
Olmayacaktı bu aşk, belliydi işte de hayalindeki yüz,
beynindeki isim, kalbindeki çocuksu heyecan niye
silinmiyordu acaba? Müsait değildi bak, söylediği gibi.
Aşık olmaması gerekiyordu. Aşık olursa acı çekecekti,
kavuşamayacaktı ona. İkincinin sesi, yüzü, elleri,
tarzı yine de akılndan çıkmıyordu. Acaba o da
hoşlanmış mıydı kendisinden? Bunu öğrenmeyi
o kadar çok istiyordu ki? İyi de, hoşlansa bile
bunu söylemesi neyi değiştirecekti? İkinci ses,
hayatında birisi olmasına rağmen, o gün karşısına
onu beğenen, hatta aşkı için izin isteyen bir
Ses'in çıkmasına içten içe çok sevindi.
Gidip gelip aynada kendisine göz attı gün boyu.
İçini tarifsiz bir sevinç kaplamıştı.
Gururu okşanmıştı. Kalbi boş olsaydı,
"Evet" deyip, onunla birlikte bir aşka yelken
açmaktan açınmazdı. Acaba, mazeretini söylerken
bunları da söylese miydi birinci sese?
Yoo, duygularıyla oynamak istemezdi onun.
Bunca çürümüş ilişkinin arasında sevginin, aşkın
adı dama atılmışken birisinin ortaya çıkıp cesurca,
"Müsaitseniz size aşık olabilir miyim?" demesi,
inceliğin ve karşısındakine değer vermenin eski
şarkılarda, filmlerde kalmadığının kanıtıydı işte.
Aşk için izin istenmezdi, biliyordu? Telefonu ara
sıra, bilinmeyen bir numara tarafından aranıyor,
"Alo!" dediğinde kapanıyordu. Son açtığında,
"Sen misin?" dedi. Telefon kapanmadı.
Derin bir iç çekiş duyuldu. Birinci ses konuştu:
"MÜSAİT OLMASANIZDA BEN SİZE AŞIĞIM."
Sessizlik, ölüm kadar kesin ve uzun sürdü.
Aşk, ölümden daha çaresizdi o an.

Ah! mümkün olsa
acıdan sevinç
sevinçten umut yapardım
bölüp yüreğimi acılara
dünyadaki bütün çocuklara sevgi satardım

Ah! mümkün olsa
rüzgar olur eserdim bozkırlarda
dağ bayır dolaşır
usulca odalarına sızardım çocukların
üstlerini örter
alınlarından öper
her gece bir masal anlatır
sonra usulca çekip giderdim

Ah! Mümkün olsa
bozkırda ağaç olurdum
her bahar yeşerip
meyve verirdim her yaz çocuklara
sonra döküp yapraklarımı sonbaharda
savrulup giderdim rüzgarlarla

Ah! mümkün olsa
ulu bir çınar olurdum
baharı yaşardım dört mevsim
yağmurla yıkardım saçlarımı
rüzgarla kurulardım
sevgiden bir elbise giyip
çocukları kucaklardım her kış

Ah mümkün olsa
yol başlarında
soğuk bir pınar olurdum
gezerdim diyar diyar
su verirdim bağrı yanmışlara
üstümde pırıl pırıl güneş
dallarda cıvıl cıvıl kuşlar
akıp giderdim sonsuza

Ah! Mümkün olsa
toprak olurdum
buğday yetiştirirdim bağrımda
gül olur açardım bağ bahçe
çocuklara salardım kokumu
bulut olur billurdan damlalar dökerdim
yağmur olur yağardım damla damla çisil çisil
yağmurun yağmadığı ülkelere

Ah! mümkün olsa
baharı yaşardım her mevsim
güneş olur her sabah
umutla doğardım yeniden
sevgiyle bakardım insanlara
umutla bakardım, dostlukla
gelecek güzel aydınlık günlere

Ah! mümkün olsa
savaştan barış
barıştan insan yapardım
acıdan sevinç
sevinçten umut
umuttan dostluk yapardım
kurşun yerine çocuklara
her sabah şiir atardım

NURİ CAN

KüçüK MeleğiM

karar verdim bu gece
hissizleşen hayatımı gerçekten bitirmeye
bir melek olup uçacağım gökyüzüne
ordan seyredeceğim seni
her gece uyuduğunda inip yeryüzüne
öpeceğim yanağından belki de dudağından
hisstemesende beni...
belki tatlı bir esinti duyacaksın
görmesen de beni
belki o an hatırlayacaksın
tekrar çıkcağım gökyüzüne
gözümden düşen birkaç damla yaş
ıslatacak bedenini
uyanacaksın uykundan irkilerek
ben düşeceğim aklına
pencereni açıp izleyeceksin gökyüzünü
bir yıldız parlayacak aniden
o yıldıza dikkat et bebeğim
o senin küçük meleğin...

Dün gece sen uyurken
İsmini fısıldadım
Ve hayvanların korkunç
Öykülerini anlattım

Dün gece sen uyurken
Çiçeklere su verdim
Ve insanların korkunç
Öykülerini anlattım onlara

Dün gece sen uyurken
Yüreğim bir yıldız gibi bağlandı sana
İşte bu yüzden sırf bu yüzden
Yeni bir isim verdim sana

Destina

Sen öyle umarsız uyusan da bir köşede
İşte bu yüzden sırf bu yüzden
Yaşamdan çok ölüme yakın olduğun için
Seni bu denli yıktıkları için Destina
Yaşamımın gizini vereceğim sana

Lale Müldür

AĞLAMAK İÇİN GÖZDEN YAŞ MI AKMALI

Ağlamak için gözden yaş mı akmalı?
Dudaklar gülerken, insan ağlayamaz mı?
Sevmek için güzele mi bakmalı?
Çirkin bir tende güzel bir ruh, kalbi bağlayamaz mı?
Hasret; özlenenden uzak mı kalmaktır?
Özlenen yakındayken hicran duyulamaz mı?
Hırsızlık; para, mal mı çalmaktır?
Saadet çalmak, hırsızlık olamaz mı?
Solması için gülü dalından mı koparmalı?
Pembe bir gonca iken gül dalında solmaz mı?
Öldürmek için silah, hançer mı olmalı?
Saçlar bağ, gözler silah, gülüş, kurşun olamaz mı?

Victor HUGO

İnsanlar vardır;
Üstü nilüferlerle kaplı,
Bulanık bir göl gibi.
Ne kadar uğraşsanız görünmez dibi.
Uzaktan görünüşü çekici, aldatıcı,
İçine daldığınızda ne kadar yanıltıcı.
Ne zaman ne geleceğini bilemezsiniz.
Sokulmaktan korkarsınız, güvenemezsiniz.

İnsanlar vardır;
Derin bir okyanus.
İlk anda ürkütür, korkutur sizi.
Derinliklerinde saklıdır gizi.
Daldıkça anlarsınız, daldıkça tanırsınız.
Yanında kendinizi içi boş sanırsınız.

İnsanlar vardır,
Coşkun bir akarsu.
Yaklaşmaya gelmez, alır sürükler.
Tutunacak yer göstermez beyaz köpükler.
Ne zaman nerede bırakacağı belli olmaz.
Bu tip insanla bir ömür dolmaz.

İnsanlar vardır;
Sakin akan bir dere. İnsan rahatlatır,
Huzur verir gönüllere.
Yanında olmak başlı başına bir mutluluk.
Sesinde, görüntüsünde tatlı bir durgunluk.

İnsanlar vardır;
Çeşit çeşit, tip tip.
Her biri başka bir karaktere sahip.
Görmeli, incelemeli, doğruyu bulmalı.
Her şeyden önemlisi insan, insan olmalı…

İnsanlar vardır;
Berrak, pırıl pırıl bir deniz.
Boşa gitmez ne kadar güvenseniz.
Dibini görürsünüz her şey meydanda.
Korkmadan dalarsınız, sizi sarar bir anda.
İçi dışı birdir çekinme ondan.
Her sözü içtendir, her davranışı candan…

Vazgeçtim bu dünyadan tek ölüm paklar beni,
Değmez bu yangın yeri, avuç açmaya değmez.
Değil mi ki çiğnenmiş inancın en seçkini,
Değil mi ki yoksullar mutluluktan habersiz,

Değil mi ki ayaklar altında insan onuru,
O kızoğlan kız erdem dağlara kaldırılmış,
Ezilmiş, horgörülmüş el emeği, göz nuru,
Ödlekler geçmiş başa, derken mertlik bozulmuş,

Değil mi ki korkudan dili bağlı sanatın,
Değil mi ki çılgınlık sahip çıkmış düzene,
Doğruya doğru derken eğriye çıkmış adın,
Değil mi ki kötüler kadı olmuş Yemen’e


Vazgeçtim bu dünyadan, dünyamdan geçtim ama,
Seni yalnız komak var, o koyuyor adama.

W.Shakespeare
Çeviri: Can Yücel

Gidersen,
Başlar içimdeki ülkede ayaklanmalar
Yüreğim
Özledikçe büyüyen aşkına örgütlenir
Her şehrimde seni yaşar kurtarılmış bölgem

Sokaklarıma taşır her gün adaletsiz bir düzene karşı yapılan eylemler
Meydanlarım, anıtlarım zamana haykırır
Kederim grev çadırları kurar
Sana akmak isteyen sesim ölüm orucunda
Şekerli suya konuşur sustuklarını yalnızca

Gidersen
Sana hediye ettiğim türküler izinsiz yürüyüşe geçer
Şiirim her dizesine pankart açar
Sazım tellerini boykot eder

Savunmam yapılır konuşmalarda
Dağıtılan bildirilerde
Gizli adreslerde
Bodrum katlarında yapılan toplantılarda
Eleştiri üzerine eleştiri alır
Özeleştirimi bir tek sana yaparım

Gidersen
Yaz, kış her mevsim sonbahar olur
Hani hangi yaprak düşse içinin titrediği
Hani dallar kırgın
Gökyüzü içli mi içli
Dokunsan ağlayacak
Aylardan Eylül ya hani...
Hüzün bulutları gözlerimde
Sonra yağmurlar yağar yetim yüreğime

Bir sabah
Mitinglerde buluşur içimdeki binler
Binler bir olur
Bir ben,
Ben sen

Ansızın
Gaz bombaları atılır içime
Genzim yanar, kirpiklerimi yakar
Avuçlarımdan nefes diye içime çekerim seni

Çatışmalar başlar alanlarda
Sol yanım çaresizce vuruşur sağımla
Mantığım ruhumla
Taşlar sopalar fırlar her yana...

Saçından sürüklenir sevdam
Dizleri kanar
Kaşı patlar
Sert yumruklar oturur yüzüne,
Acımasız coplar kırılır belinde...

Göğsüme
Tam da senin olduğun yere
Tazyikli suyu yerim olanca hızıyla
Yığılır kalırım öylesine bir duvar kenarına
Dilimde çiğliğini beklemekte olan sloganımla...

Anlayacağın sevgili
Gidersen içimdeki ülke olağanüstü hal durumda

O gün
Bir ilkbahar sabahı gibi önce ortalık sanki
Sonra kus seslerinin, yaprak salınışlarının, güneş parıltısının
Üzerinde ağır ve yorgun panzerler...
Tanklar arka sokaklarımdan geçer
Baslar akşamüstü caddelerde jandarmaların gece devriyesi...

Bir cinayet olurum "faili meçhul" denilen
Örtmeye çalışır koca bir kaldırım taşına tutuşturulan eski bir gazete sayfası
Tenimdeki yalnızlığın kurşun izlerini
Parçalanmış, delik deşik hayallerimi

Kaskatı kesilirim gecenin ayazında
Ay ışığında
Gazete altında sıcacık kanım çekilir buz gibi asfalta

Teşhis ettiklerinde cesedimi
"Dudakları ve elleri morardı önce" diye geçer otopsi raporunda

Şafağın ilk ışığıyla
İlk olarak ulusal televizyonlardan bildirir
Üç c**tacı donuk bir ifadeyle haberi
Ya da radyodan çıkan o ürkütücü sesleri...

Gidersen
İçimdeki bu karanlık ülkeden
Sana, sesine doğru uçarım usulca rengarenk kelebekler gibi...
Sokağa çıkma yasağını delerim uğruna sevgili
Taşırım narin kanatlarıma taktiğim özlemimi
Özledikçe büyüyen sevgimi
Nerde olursan ol
Ben yine de bulurum seni...


Bir günlük ömrüm sana yetişmez
Issiz caddelerde
İki kırık kelebek kanadı olursa eğer
Bil ki benim
Kelebekler uzun yaşayamaz ki...

Unutma
Gidersen bir "Eylül" sabahıymış gibi darbe iner yüreğime
Ve yarım kalır devrimim sevgili...

cemal ruşan

Takılıp kalmıştık düne,

Gidenleri uğurladığımız

O son duraklarda kalmıştık;

Hala ellerimiz havada

Yolcuları uğurluyorduk,

Yıllar geçmişti ama

Biz günleri saymıyorduk.

Kimse geri gelmeyecekti aslında,

Ya da bir mektup gelmeyecekti gidenlerden…

Yüreğimiz soğuk,

Kalacaktık soğuk garajlarda…

Umutlar üretip beyaz bulutlardan,

Sonra yağmura kaptıracaktık heveslerimizi,

Biz kendimizi eskitecektik!



Hiçbir şey olmayacaktı,

Çürümüş eşyalar arasında bize tanıdık görünen;

Ve hiçbir zaman gelmeyecekti

Pencerelerde beklenen…