TUTSAK ANALARI

Düş kuramıyordu analar; ölümün dehşetinden...
Yıkanmaktan eskimişti anaların gözleri...
Birbirlerini acılarından tanıyorlardı...
Anaydılar...
Çocuklarının ilk evleri onlardı...
“Ah yavrum ah!
Önce sen taşındın benden
Sonra da ben kendimden
Ben, bende değilim
Ben, sendeyim kızım...”
Anaların bir damla gözyaşında
Bir şehir bütün kirlerini yıkardı...
Ve en çok analar dövülürdü
“Boran fırtınası”nda; çocukları dövünürken...
“Kızım, yavrum
Göğsüm yanıyor...
Gözlerin tanımaz beni...”